Helaas is zo’n 5 jaar geleden de wandelroute in de Peel, nabij Griendstveen gesloten voor publiek. De brug over de Helenavaart is weg en kun je niet meer in het gebied komen. Of toch wel ……
Vorige week ben ik, na thuis eerst Google-maps grondig te hebben bekeken op pad gegaan.
In Griendtsveen de auto geparkeerd en daarna via het Griendtsveenkanaal richting het gebied waar ik naar toe wilde.
Het begin van de te lopen route was goed en als ik de bocht om ben en langs de Helenavaart loop zie ik wel dat er toch wel meer over dit pad gelopen wordt. Het pad was duidelijk zichtbaar, smal dat wel maar als hier niemand overheen loopt dan is zo’n paadje snel niet meer te zien en helemaal dichtgegroeid.
De blijdschap van een goed paadje nam snel af, het groen begon toch meer de overhand te krijgen en ik moest regelmatig takken aan de kant duwen.
Maar het was allemaal nog heel goed te doen en eigenlijk ook best wel heel leuk. Minder leuk waren de muggen die me begonnen te vervelen. Thuis had ik al wel de nodige muggenspray opgedaan maar wat ik al altijd geroepen heb, muggenspray met Deet werkt niet bij me, het slaat alleen maar op mijn adem.
En dan kom ik bij het volgende water en moet ik dus het pad volgen, linksaf en als het dan goed is moet ik een stukje verder bij een oversteek komen zodat ik aan de andere kant van het water op de oude route uitkom.
Wanneer ik me door dichte varens die tot mijn kin kwamen geworsteld heb, kom ik inderdaad bij de oversteek en kan ik zo naar de overkant.
Als ik daar zo op die oversteek sta begin ik te twijfelen welke kant ik op ga, de oude wandelroute aan de overkant of toch aan deze kant van het water blijven en het onbekende pad volgen, want dat pad lag er na dat “varenbos” best wel aardig bij.
Och laten we gek doen en het onbekende pad volgen, als het niks wordt kan ik altijd omdraaien en alsnog oversteken. Thuis had ik gezien dat wanneer ik dit pad zou volgen, ik weer vrij snel linksaf zou moeten vanwege een klein watertje.
Het waterkruispunt lag er mooi bij, hier had ik even geen last van muggen dus maar even genieten van het uitzicht.
Het pad wat nu voor me lag was wel heel erg mooi, aan de ene kant water en aan de andere kant de Peel zoals de Peel er uit hoort te zien, moerassig grasland met de nodige berken en struiken.
Ik volgde het pad en genoot van wat ik te zien kreeg. Nou ja pad, je kon aan het hoge gras wel zien waar het liep maar om nu te zeggen dat je het pad zag nee, niet echt. Maar dat was geen ramp, in dit stuk van de Peel loopt alles recht toe recht aan dus moest ik ook gewoon rechdoor blijven lopen.
Soms was het gras vanwege bomen even wat minder om dan weer hoog gras te zijn met soms zelf riet.
Het was een leuke wandeling maar het pad groeide toch steeds verder dicht en als ik dan tegen het einde van het rechte pad kom moet ik het water over. Nou, dat was alles behalve een probleem, daar hadden eerdere wandelaars wel voor gezorgd. Er lagen wat takken en stukken boomstam zodat je met droge voeten de overkant kon bereiken.
Als ik dan overgestoken ben, is het niet moeilijk te raden welke kant ik op moest om het pad te blijven volgen, echter er was wel één probleem en dat was water. Ja, wat anders deze zomer. Het stond nog net niet blank maar het was duidelijk veels te nat om doorheen te lopen en we weten van de Peel, niet gaan liggen struinen in natte gebieden, het is er levensgevaarlijk. Dus zat er niets anders op dan om draaien en terug te gaan.
Op de heenweg had ik geen enkele Phegeavlinder gezien, maar op de terugweg krioelde het van die mooie vlinders, honderden, ik heb ze vast allemaal wakker gemaakt. Als ze zo zitten in dat mooie hoge gras zit het toch wel heel fotogeniek te wezen. Helaas geen macrolens bij maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb me er wel even mee vermaakt om ze op de foto te zetten.
En ook aan een nieuwe generatie werd door de vlinders gedacht, volgend jaar zullen er vast en zeker weer honderden rondvliegen.
De vlinders staan er op en loop ik verder terug en maak ik de oversteek naar de oude wandelroute. Ik was verbaasd, het pad lag er nog net zo goed bij als toen deze nog gewoon open was en het er soms op een zondagmiddag best druk kon zijn. Nou, als hier 5 jaar lang niemand komt ligt het er echt zo mooi niet meer bij.
Na een stuk dit pad gelopen te hebben ben ik maar weer omgedraaid, weer naar de andere kant van het water gegaan en het verwilderde pad terug naar de bewoonde wereld genomen. Dat hield ook weer muggen in en wat ik bij de Phegeavlinder dacht moet ook van toepassing zijn geweest op de muggen, ik heb het spul wakker gemaakt.
Bij de varens was het even gewoon niet meer leuk maar ja, een andere terugweg was er niet, ik moest hier wel doorheen, helaas.
Gelukkig was het maar een klein stukje met al die zoemende en vervelende muggen, daarna werd het aanzienlijk minder en was het weer gewoon genieten.
Als ik dan weer helemaal terug ben bij de Griendtsveenvaart twijfel ik even hoe ik terug naar de auto loop, de korte route of helemaal door het dorp heen.
Toch maar het dorp, als klein kind al kwam ik hier regelmatig maar ik geloof niet dat ik ooit echt in het dorp ben geweest.
Deze kant is ook wel heel erg mooi met die karakteristieke huizen uit de tijd van de turfwinning. Prachtig, je zou er maar wonen.
Griendtsveen is water, water en nog eens water en daar zul je ook overheen moeten. Daarvoor liggen er de nodige oude smalle ophaalbrugjes die gelukkig vrijwel allemaal bewaard zijn gebleven.
Dan zit de ronde er op, trakteer ik mezelf op een ijsje en vrees voor de muggen. Die vrees werd de volgende dag waarheid, ik stond onder de giga grote muggenbulten, die jeukten en pijn deden. De volgende keer maar wat meer insprayen en zeker iets met lange mouwen aandoen.
Maar ja, een paar dagen eerder was ik op de Strabrechtse Heide waar toch ook water genoeg is en daar heb ik geen mug gezien. En nu ik dit schrijf lijkt er een ware invasie van muggen te zijn in de regio.
Ondanks de muggenbulten was het een heerlijke middag, lekker struinen zo door dat dichtgegroeide pad, heerlijk, daar krijgt een mens weer energie van.