Na het sprookjesachtige riviertje de Hoegne was het de zaterdag daarop, 31 oktober, de beurt aan de Ninglinspo. Een iets ruiger watertje in een iets ruiger gebied. Tenminste dat hadden we begrepen van wat we gezien en gelezen hadden op internet.
Die zaterdag vertrokken we redelijk op tijd van huis om ook daar mooi op tijd te kunnen beginnen aan de wandeling. Het enige nadeel van de Ninglinspo is dat je dwars door Luik moet en voor de Hoëgne je voor Luik af mag slaan richting Aachen. Gelukkig is het op zaterdagochtend niet zo druk en waren we mooi op tijd op de plaats van bestemming. In tegenstelling tot de Hoëgne geen sprookjesachtig weggetje naar een idyllische parkeerplaats maar gewoon de doorgaande weg met een doodgewone parkeerplaats. De Ninglinspo is toch wat populairder dan de Hoëgne en dat was al te merken, we konden de auto parkeren op één van de laatste plekken en dat al voor tienen in de ochtend. Maar het was ook zaterdag en geen maandag en dat scheelt ook.
De bomen langs de parkeerplaats en het weggetje richting het gebied was wel weer leuk, op en top herfst.
Een stukje verder kom je bij het riviertje en krijg je een eerste indruk van hoe het er daar uitziet. Die eerste blik was niet verkeerd maar in deze periode is het eigenlijk overal wel mooi. Dan maken we kennis met de rivier de Ninglinspo en dat viel wat tegen. Het pad liep rechtdoor, dan moest je wel door de rivier lopen maar een paar meter verderop lag ook een houten brugje zodat je je voeten droog kon houden. Nu kwam de brug niet echt overeen met het waterniveau maar die brug zal er niet voor niets liggen dus ga ik er maar vanuit dat er ook wel eens heel veel water naar beneden stroomt en die brug echt noodzaak is om je voeten droog te houden.
We lopen verder en al snel komen we erachter dat het hier toch iets “bergachtiger” is en krijgen we de eerste kleine watervalletjes te zien. Weer wat verder wordt het klimmen geblazen, het is een steil stukje en is het opletten geblazen voor de nodige wortels en rotsachtige gladde ondergrond.
Op dit stuk komen we ook een groep andere Ninglinspo genieters tegen. Het riviertje is ook geliefd voor op afstand bestuurbare terreinwagentjes, lekker stunten in het water over de rotsen en dat moet dan vastgelegd worden met een gopro. Mannen met speelgoed dus. Overigens aardige mannen die me ook even de tijd gaven om foto’s te maken.
Even verder komen we de eerste wat grotere waterval tegen, een echte waterval is het niet, het water stroomt meer over een schuin stuk uitgesleten rots naar beneden maar dat maakt het niet minder mooi.
Smalle in de rotsen uitgesleten gleuven met daaronder een kleine waterplas.
Zat er tijdens ons bezoek aan de Hoëgne nog behoorlijk blad aan de boom, 5 dagen later was er heel veel blad gevallen en onderin die waterplas gaf dat door de stroming best wel een leuk effect, helemaal voor foto’s met lange sluitertijden. Maar al die afgevallen bladeren op de grond zorgde er wel voor dat er niet veel water meer te zien was, er bleef maar een klein zichtbaar stroompje over. En door al dat blad op de grond was het ook goed opletten waar je liep.
Maar dat moest je daar sowieso goed doen want hoe verder we kwamen hoe meer het klimmen en klauteren was en hoe smaller soms het pad werd, zeker als je langs het water wilde lopen.
Zo liepen we steeds verder en als we denken tegen het einde van de wandeling te zijn komen we in een redelijk vlak stuk. Het was hier genieten, volop.
Het einde was nog niet het einde, integendeel, het einde had nog de nodige verrassingen voor ons in petto. Om te beginnen kwamen we bij een smalle kloof, in mini dat dan wel, maar hier moesten we toch doorheen, geen omweg te zien. Over een smal richeltje rots moesten we verder en gelukkig had men op het smalste stuk richel wel een voorzienig getroffen zodat het niet echt een drama zou worden, langs de rotsen hangt namelijk een touw waar je je aan vast kunt houden. Halverwege was het over de rotsblokken oversteken om aan de overkant via een smalle richel, wel weer met touw aan de muur, omhoog te klimmen. Op het einde van deze kloof was het weer oversteken, gelukkig lag hier een brug, ofwel een halve boomstam met een dun leuninkje. De wandeling begon steeds meer een survivaltocht te worden, iets waar ze in de Ardennen wel van houden.
Ondanks alles was het genieten en vond ik het toch wel heel leuk zo’n halve survivaltocht te moeten maken. En dan is het toch fijn als je je camera met statief op je rug mee kunt dragen en je beide handen helemaal vrij hebt.
Het einde komt toch in zicht en dat is een flinke klim omhoog. We hadden geluk, die klim was gemoderniseerd. Geen gladde rotsen meer met een touw of dun ijzeren leuninkje maar een heuse mooie brede houten trap. Gevolgd door nog een stukje zelf klimmen en als we dan bijna boven zijn is ook daar nog een trap gemaakt en bij die trap vroeg ik me af hoe je voorheen, zonder die trap hier omhoog moest komen, pfff.
Toen waren we boven, na een flinke wandeling, klim of survivaltocht, net zoals je het noemen wil. Nu op weg naar het pad weer naar beneden. Nou dat naar beneden liet nog wel even op zich wachten, het was eerst nog een heel stuk omhoog om aan de andere kant van de berg te komen. Maar de wandeling op zich was wel mooi
Dan gaat het eindelijk naar beneden, behoorlijk naar beneden en kunnen we even genieten van het mooie uitzicht
Het laatste deel van het pad naar beneden was best wel steil, we waren blij dat we omlaag mochten en niet hier naar boven moesten lopen. En wel opletten dat je niet weggleed, er lag een behoorlijk pak bladeren op het pad en zag je losse stenen of keien niet meer liggen.
En als we dan weer helemaal beneden zijn is het nog zo’n 50 meter lopen langs de doorgaande weg naar de parkeerplaats en dan zien we ook dat de Ninglinspo erg geliefd is, zo ver we konden kijken was het één en al geparkeerde auto langs de weg.
De Ninglinspo was mooi, heel mooi en totaal anders dan de Hoëgne. Ieder heeft zijn eigen charme.
En van een beetje survivallen houd ik wel van, ga ik zeker nog een keer doen.
Klik hier voor meer foto’s van de Ninglinspo
(eerste foto aanklikken en daarna volledig scherm)