Heikikkers, elke natuurliefhebber die een beetje van fotograferen houdt kent ze wel en zeker in die eerste warme zonnige dagen van de lente. Dan is het paartijd en kleuren de mannelijke heikikkers van bruin naar blauw, echt blauw. Leuk, een vennetje vol met “blobbende smurfen”.
Met de eerste warme lentedagen dacht ik doodleuk, eerst wat in de tuin rommelen, een achterstallig schilderswerkje aan het tuinhuisje wegwerken en dan zijn die kikkers mooi blauw en kan ik op pad. De eerste warme dagen werden dit jaar gevolgd door een koud weekend waarin ook de zon zich nauwelijks liet zien. Na het weekend kwam de zon weer tevoorschijn en ging de temperatuur omhoog. En nu maar heel hard hopen dat de mannetjes nog mooi blauw zijn want die periode is maar kort, een kleine week.
Wat later op de ochtend vertrok ik vol goede moed richting Strabrechtse Heide waar volgens waarneming.nl op 2 plekken de heikikker waargenomen was. Bij de parkeerplaats moest ik kiezen, links of rechts. Ik koos voor het kleine vennetje bij het Starven. Bij dat vennetje bleek ik niet de eerste te zijn, 2 dames in laarzen en regenbroek waren al volop aan het zoeken maar de kikkers lieten zich niet zien. Heel af en toe hoorde je er eentje maar laten zien was er nog niet bij. Dat werd wachten en kon ik balen van het feit dat ik mijn laarzen thuis had staan. Het vennetje was behoorlijk dichtgegroeid en als je al een kikker hoorde zag je hem door het vele riet nauwelijks zitten en waar ze zaten kon ik met mijn wandelschoenen niet komen. Jammer allemaal, ik had er zo veel meer van verwacht. Na nog wat wachten zonder resultaat pak ik mijn rugzak, zeg beide dames gedag en wandel naar die andere plek. Dat was geen verkeerde keuze, hier hoefde ik niet te zoeken, hier waren heikikkers in overvloed. Alleen heb je bij die beesten één groot probleem ….. ze zijn nogal schuw. Als ze ook maar iets zien bewegen, zelfs op afstand dan duikt het massaal onder. En dan moet je geduld hebben, soms heel veel geduld en dat is niet bepaald mijn sterkste kant. Ik keek eens rond of er ergens een mooie rietpol was waarop ik de wachttijd door kon brengen. Nou die was er één en wel een hele mooie, aan de rand van het water, op een mooie hoogte boven het water, perfecte plek om te gaan zitten wachten. Ik zet mijn rugzak neer en loop naar die prachtige rietpol. De af te leggen afstand was een meter of 5 en zag er goed uit, plat riet dus dat moest lukken. Ja, het ging helemaal goed, dat platte riet lag dus “boven” het water en al bij de derde stap merkte ik dat die pol het niet ging worden. Tot mijn enkels toe in het water dus snel terug, in pootje baden met schoenen had ik geen zin. Dan maar vanaf de droge kant wachten en proberen ze op de foto te krijgen.
Wachten wilde wel lukken alleen kwamen er rondom de plek waar ik stond elke keer maar een paar kikkers weer even boven terwijl verder van me vandaan die blauwe smurfen massaal met hun kop boven water staken. Wat doe je dan, je loopt heel voorzichtig zonder te veel te bewegen rustig naar de plek waar ze volop boven water uitkomen maar als je dan daar bent duiken ze weer één voor één onder.
De echte paartijd van de kikkers was al wat voorbij. Parende koppeltjes waren duidelijk in de minderheid en het koppeltje wat zich op de foto liet zetten was een beetje in tweestrijd, hij wilde wel maar zij niet en dat die tweestrijd heftig kan zijn is bekend, de veel grotere vrouwtjes duwen de mannetjes onder water en dit mannetje deed zijn uiterste best om boven water te blijven, lang lukte het hem, totdat ze beide onder water verdwenen om niet meer tevoorschijn te komen.
Volgens mij moet het een hilarisch gezicht zijn om fotografen bezig te zien met heikikkers. Het lijkt me ook wel wat; stoeltje langs de kant, kopje koffie erbij en genieten van de kikkers die de fotografen elke keer weer te snel af zijn.
Och, ik vond het ook wel grappig en met de zon en lentetemperaturen was het ondanks die rotstreken van de kikkers genieten, ik heb me de hele middag prima vermaakt.
Alhoewel ik even minder blij was toen er een jeep nabij het ven stopte en 2 mannen uitstapten, de boswachters en er nog eentje op de fiets aankwam. Haast om naar ze toe te gaan heb ik niet gemaakt. Wilde ze me op de bon slingeren dan moesten ze maar komen, maar de heren bleven op het pad. Na een minuut of 5 ben ik toch maar naar ze toegegaan en de boswachters waren me goed gezind, vroegen me vooral hoe het met de kikkers stond, aantallen, paringen, waren de mannetjes nog blauw etc.
Na een paar uurtjes heikikkers wist ik wel dat ik volgend jaar gewoon moet gaan als het mooi, warm en zonnig weer wordt en niet moet wachten. De paartijd was al voorbij, de mannetjes niet meer zo mooi blauw en vele begonnen al weer aardig bruin te worden.
En dat ik toch mijn laarzen mee moet nemen, niet dat ik midden in dat water ga staan maar ook aan de rand van het water kun je aardig natte voeten krijgen.
